-
林膑|您就是最美的传说您就是最美的传说 文/林膑 你从大巴山下的山城走来 你从铜锣的将军县走来 为实现自己的人生目标 离开了亲人离开了家乡 只身一人来到了豫北古都 当你踏入安阳师院的第一天 你就发誓要埋头勤学 绝不虚度每寸时光 于是在图书馆,在操场 在教室里,在饭桌上 都留下了你埋头苦学的身影 时间隐退,距离流逝 一叶风帆扬起落英缤纷 几年后 你以优异的成绩成为一名人民教师 原本你可选择回到祖国西南的山城 回到生你养你的美丽故乡 但你为了一份爱情,为了对事业的追求 毫不犹豫, 你选择了农村教育,你留在了古都安阳 日月如梭,时光如流 为了学生你废寝忘食 落后学生,你耐心地传教 学生矛盾,你心与心地交流 家人说你最关心的是你的学生 唯独亏欠的是自己的孩子和家 对待同事嘻哈一笑宽宏大量 对待自己自律甚严甚至刻薄 数年来你充满爱心的教导 培养出了无数个优秀学子 在学生的眼里 您就是苍翠的叶子 每时每刻都在为他们遮风挡雨 您用自己那单薄身躯呵护着那些花朵 在他们在快乐地生根发芽 执教多年您从未喊过一声委屈 反而总是在默默地奉献 为了你的学生,为了你的使命 您甘愿做绿叶也不愿做红花 因为您想用自己的能力让学生们的梦想 飞得更高,飞得更远 师爱永恒,资源无限 你用爱的接力让中华美德源远流长 您把最美的笑容留给这精彩的世界 您成为群众心中最美的传说 一个来自美丽山城的 永不服输的铁姑娘2021-06-17
-
王兴舟散文集《梦里有几朵花儿在开》|太行寻巅记太行山里,近来许多地方有“太行之巅”的称号,一言郭亮村,一言王莽岭,一言四方垴,一言蚁尖寨,但太行山真正的最高处在哪里呢?随缘兄告诉我,就在山西省平顺县杏城镇的梯垴村,这个悬在太行山尖的小村旁,有一座高高的山峰名曰朝阳,顶矗一碑,上镌“太行之巅”,标明高度为海拔一千六百七十二米。 我决定去梯垴村的朝阳峰看看。 从林州方向看,朝阳峰就在天平山顶,靠体力攀爬,不仅艰险,且体力不支。我乘着随缘兄号称小狮子的那部战车,与朝龙、王生二友在山里盘旋了半日才到达玉峡关村,从这里到梯垴村还有十五公里的山路,且路况愈来愈差,车像舟船一般颠簸不已。当到达山巅时,黄昏已至,太阳把橘黄色的余晖洒得满山都是,奢侈而又气派,山上的一切都被罩在一种诗意的朦胧里。山顶是一块巨大的草甸,平坦广阔,草可没膝,茵茵绿如潮水,柔软恰似绸缎,草甸上缀着各色各样的花儿,尤以红艳艳的山丹丹花为最,梯垴村被淹在这片花草之中。来时友人提醒要找当地的村民当向导,不然盘桓山头多时,要找到太行之巅的标志碑也会十分不易,可现在的梯垴村房院门皆挂锁,人去村空,已找不到什么人了。这时,我们看见在草甸的边缘突耸一峰,有几头奶牛在那里悠闲地啃草,便快步上前向放牛的老汉询问,才知眼前的高山就是我们要找的朝阳峰。峰上有座新修的石碑,高耸入云,石雕栏杆拱卫,标有太行至此的海拔高度。从气势上来看,太行之巅,此地恐怕是当仁不让了。 从这个太行之巅下来,天空已被染得漆黑一片,长途奔波,加上在山上攀爬,人已饥肠辘辘,灯亮的山弯处有个小店可供餐食,三间小房低矮而逼仄,但收拾得干干净净,一家人正围着圆桌看电视,见我们进来,有点忙乱地打着招呼,收拾着场面,显得惊喜而意外。小狗甩着尾巴站在那里一动不动,两眼滴溜乱转,像是遇见了相熟已久的朋友。有农具挂墙,有鸡叫在侧,有鸟鸣在天,但由于山高天凉,没有见到蚊蝇,好地方,典型的山里人家。店老板夫妇领我们去厨房挑菜,各种野菜山珍堆得满地都是,随缘兄点菜,朝龙和王生把挑中的瓜蔬和山菇放到案板上,我则在一旁用山上淌下来的泉水洗脸,水沁肌肤,凉爽异常。不知谁把店门口的灯拉亮了,我们就把餐桌搬到店外的灯下,山风频吹,星星杂亮,鹧鸪乱叫,蛾蝶把我们围在中间,瞬间山里的光便集束到这里,成了茫茫山海里飘忽的灯塔。这么美妙的场景,月光染酒,诗拌豪情,几碟酒菜上桌,岂有不醉之理?邀老板同饮,大家谈笑无拘,欢闹异常。我连询山里的风俗,老板频问山外的事情,颇有桃花源的味道。这里的山民说话用重叠词很多,什么窝窝头,豆擦擦,白馍馍,黄糊糊……调念一声,语有节奏,话多和韵,低沉平缓,音轻调长,如诗如歌,宛若山谣小调,只是尾音后翘,略显突兀,不似山后一带的村民,语调铿锵,话若磐石般硬朗,看来山之阴阳,于人也是两样了。 在这么高的山巅,在这么幽静的山夜,在这么孤独的山店,与这么有趣的山民在一起饮酒聊天,确有飘飘欲仙的感觉,有着男耕女织的恬静悠然,有着独步云中的清雅空灵,有着皈依大山的宗教情怀。我向店老板求询太行山最高处到底在什么地方?他说:“这不应成为探索的问题,用当今科学手段一测便知。但要是用肉眼看,那还真会形成这山望着那山低,因为人人心中各有一巅,以乡为美,各标其地,所以各地的好事之人总爱把身边的山标之为最高。我们很少下山,虽村悬山巅,户在崖边,行走起来也如平地坦途,毫无崎岖可言,也未觉什么山高峰险,从未有过最高处的感觉。”其实,太行山到豫晋交界一带山势就开始略有下降,过了漳河就是南太行。回来后我查资料才知晓,太行山最高的地方已超过三千米,所以这里所说的巅,顶多只能说是我们眼前的太行而已。周围峰巅上标出太行最高标志的有多处,当今之所以存在“标高症”,与其他地方争名人故地的陋习一样,看来是旅游惹的事儿啊! 我们寻巅未果,却领略了雄浑太行的无穷魅力,有险峻也有旖旎,有高峰也有深谷。关于太行的许多疑问和不解,在与店老板的一席话中皆了然了。我们此行意外的收获是店老板为我们解释的山里常用地名,如“峪”“峧”“崭”等,还有长草木的山峰曰“岵”,无草木的山峰曰“屺”,高过大山的小山曰“峘”,形象而又具体,都是我第一次耳闻,着实让人佩服先人在造字上高超的观察和想象能力!告别这家小店,夜更深了,刚才满天的星辰全被夜幕遮去,天上没有丁点星光,雨点不时砸来,落到地上能听到那重重的声音,鹧鸪的叫声也越来越短。店老板在下面的玉峡关村为我们预订了农家客房,我们酒后下山,路上说的话较往时稠密了许多。雨越下越大,到付姓人家住宿时,檐雨成帘,院里已经水流成溪。我独卧在床上,聆听窗外不息的雨声,心情静到了极点。我们为探寻太行之巅而来,没想到知道了很多地理以外的知识,境由心取,恍若菩提,这让我想起赵朴初先生的那首诗:“晴佳雨亦佳,好景随缘取。”是啊,云也雾也,山也水也,人人心中有太行,所以山山也会有其巅啊! 作者简介:王兴舟,笔名东坡石,诗人、作家,中国作家协会会员、中国散文学会会员、河南省作家协会会员、河南省散文诗学会理事。已出版有诗集《月舟集》,散文集《贮云集》《那时花开》《太行风土小记》《梦里 有几朵花儿在开》等专著。2021-06-17
-
王兴舟散文集《梦里 有几朵花儿在开》|寺上古事寺上,位于豫晋交界处的山西省壶关县桥上乡,是夹在太行山缝里一个千年古村。寺上,自有一种韵味。两山高耸,危岩如削,把寺上这个小村掩合其间。溪水不大,潺潺细流流出山谷,逶迤地环绕着村庄,村庄小得不能再小了,村上人家三四户,村下崖头左右各有一户,四五户人家散居崖下,错落有致地摆在溪边,那些石墙石阶石屋,远远看去像是挂在崖壁之上的石雕作品,影影绰绰,很像水墨画。村庄小而宁静,有几分古朴,也有几分典雅。 来寺上,并非计划中,而是因为一位村民搭车,也顺了我们漫游的心意,便送他到村里,这才偶识古村寺上的。春到太行,不在于去什么景点,找一个山村,找处僻静的地方坐一坐,日出而起,日落而息,日游树林,夜观天象,晨闻田野泥土芬芳,晚赏西山多彩霞光,享受一小段平静如水的时光,也是非常的美妙!寺上村正巧是这样的地方。到寺上村的路紧贴岩下,偎在崖边,路极狭,弯道多,行走不易,非常险要,道穷村现,抬头是崖,这真是一个养在深山人未识的世外桃源。进得村来,在高耸的山崖上,山花漫野怒放,灿若云霞,山溪散流各处,叮咚有声,人进其中,恍若仙境。 因对村名的好奇,向一位老者探究,他听了后话匣子打开了,像这奔流不息的溪水,讲这村的风水,两山相夹,水流中间,前有瀑布,背靠高崖,冬有积雪暖隅,夏有茂林凉沟,魏晋时期有位高僧路过,以为奇地,便在此立寺建庙,香火旺盛一时,宋末因火而毁,明初重又修复,后又毁弃,现已不存久矣,连寺名为何已多不为人知了。我问寺址在何处,有何遗迹?老人领我们到村下的一块麦田,麦苗葱绿,一位村妇正在给麦苗浇水,地已不可入,只见地岸墙上垒有镌着精美图案的石头,地中立有几根风蚀严重的石柱,在下面的地里还有巨大的石碑,因时间久远,驮碑的石龟已埋在地下很深了,碑额上有两条蟠龙相会,朝龙兄从事过文物工作,一眼看去就说是明代的石碑。我们拭去尘土,用湿布反复擦洗,字迹渐渐清晰起来,原是一通记载古寺重修情况的石碑,时间是明正德年间,从碑上看,古寺名为“竹岩寺”,想必当时此地也是崖下福地、溪流岸边、修竹丛丛、风景奇美的地方。关于竹岩寺能听到的多为传说,确切的情况已散若飘云了。老人指着那几道山弯说,后面有片和尚墓,因地势险峻,历朝历代都少有人上去,并一再叮嘱我们也不要去,前些年有人去探险,皆未生还,听来有点恐怖。朝龙和朝方相约,回去寻些关于竹岩寺的资料再来考古。这时,山间那位牧羊的老太,用牧羊鞭指着远处的山崖,说那里有座和尚楼,古时游拜的香客很多,我和朝龙顺着她指引的方向遍寻不得,待回返再去求询时,她和羊群已不知飘向何处了,这时朝方躺在村旁的麦秸堆上正在小眠呢! 在寺上村,还有一处蕴藏深厚典故的地方,村上称崖头。因为地势的原因,崖头位于横出村边好远的高崖之上,崖前视野开阔,一览无余,能够从所在的山头看清蜿蜒到山下的山路,所以每当丈夫从山下上来,还是从山上下去,妻子都要在崖头眺望。我和朝龙到崖头去看,果如拉移的镜头,一条山路清晰地展现在眼前。听一位姓牛的村妇说,在几百年以前,一位征战立功、衣锦还乡的丈夫因马失前蹄,不慎坠崖,在此盼夫荣归的妻子痛哭不过,也殉情而去。朝方听到这个凄美的故事,建议把崖头改为“望夫岩”,说会成为现代人爱情的圣地,在一旁的朝龙也撺掇我:“挤些时间,写写这个地方,写写这些故事吧,会感人的。” 我们下山的时候,天色已晚,落日的余晖像此时我的心情,弥漫得哪里都是,既色彩斑斓,又心事重重,这时的寺上古村反而像苏醒了似的,炊烟袅袅升起,男人牵着耕牛归圈,羊群也像朵朵白云飘来,放学的孩子边唱边跳扔着书包朝村里跑来,女人在溪边洗衣捶布的声音,像山曲儿在山间飘荡开来…… 作者简介:王兴舟,笔名东坡石,诗人、作家,中国作家协会会员、中国散文学会会员、河南省作家协会会员、河南省散文诗学会理事。已出版有诗集《月舟集》,散文集《贮云集》《那时花开》《太行风土小记》《梦里 有几朵花儿在开》等专著。2021-06-08
-
《心田留与子孙耕》是职工素质教育好“抓手”当代传世家训《心田留与子孙耕》,是一个年逾古稀老人,专门写给自己孙子一个人读的“私房话”,作品因其角度独特、感情真挚、内容详实、思想深邃、语言通俗、实用性强,得到社会广泛关注,被誉为是“一部极具教育价值的当代家训”,是“一个人从心灵里流淌出来的充满钙质和维生素的一种能养人的书,是一部人生教科书”。 如今,网上搜索,可以看到许多读者,写了众多读后感言,对这部书给予很高评价。而且,还有一些单位,把这部书作为提升职工素质的特选读本,被广泛采用。如龙江县关心下一代工作委员会,率先在龙江镇青华社区、县中医院和县作家协会,专门组织了《心田留与子孙耕》读书报告会,还让读者都写了读后感。 《心田留与子孙耕》的确是一部闪烁着社会主义核心价值观光芒的新作,作者用自己一生的经历,结合自己对人生感悟,告诫自己的小孙子如何走上人生成功之路。作者以生动优美的语言,对古今中外至理名言进行了深入浅出地诠释,对中华民族的传统道德作出了精辟的分析;并融入了现代科学创新理念。笔法由浅入深,哲理融会贯通,从怎样培养定力、把握青春、如何刻苦学习、提升人格、提高素养以及结交朋友、婚姻、择业等36个篇章,对子孙提出一系列处世的建议。出发点是写给自己孙子的家训,落脚点却是关心整个下一代的健康成长,具有普世价值,所以受到广大读者的一致好评。 黑龙江省龙江县委宣传部退休的老部长赵铁胜先生曾在《鹤城晚报》撰文写到:“房国东同志怀着强烈的社会责任感和历史使命感,写出最痛彻的人生体验——《心田留与子孙耕》,用这部丰厚的精神财富养育连绵的子孙,实在是难能可贵。作者虽然是写给自己孙孙‘一个人看的’家训,但依我看,它有普遍的借鉴意义,它是部闪烁着核心价值观光芒的新作,是关心下一代最现实的一部教科书。” 《心田留与子孙耕》无疑就是一部把传统文化的精髓融入生活细节、可以涵育人心的优秀作品,是践行习近平总书记关于关心下一代、注重家风建设,传承、普及优秀传统文化的一个具体“抓手”。(林膑) 声明:315消费文化网刊载此文,是出于传递更多信息之目的,若有来源标注错误或侵犯了您的合法权益,请及时与我们联系,我们将更正、删除处理。2024-08-30
-
王兴舟散文集《梦里 有几朵花儿在开》|石大沟记一九七七年初,我乡有大动静,如冬花开,鲜艳了荒野。全乡人云集镇南深山里,参加“愚公洞”通车仪式,中央省地县要员俱到,热闹自然非凡。而愚公洞则是由一个仅有百多人的小山村——石大沟的十二名男女青年,用了八年时间凿通的。事迹可歌可泣,烙在尚在年少的我的心。 岁月不居,时光如流,今已五十过半,但少时记忆仍如影相随,镌之深矣。于是暮春携友同游,攀山行,但山不高;缘林游,林茂却如海,过愚公洞,路落深峡之中,夹岸密林,簇拥成景,林尽村现,勒石而曰“石大沟”。村小如龛,镶在崖间,溪过崖下,人居崖上,四周山高如墙,争高直指,峰峦叠嶂。民房随山势而建,错落有致,层次成景,墙高数丈,屋悬欲倾。满山是石,石皆为景,石砌的路肩、地围、街巷、阶梯、石磨、石碾,就别说石凳、石桌、石房、石楼了,逶迤相连,俨然古堡。 崖底蜿蜒山道,紧贴山溪而行,至村头便见一条大河,河宽水阔,波光粼粼,因风而皱,遇浪而歌,一如古朴村景,河亦曲折多弯,湾藏旖旎风光。问此水名何?村人答曰:“淇。”淇即淇河,一条流淌着诗的河流。古村古河,乃见古风古雅,梯田似锦,细细碎碎地披在山间,田无定形,多姿多色,每每如画,油菜花开,极像阳光在河面上闪耀。河畔溪边,苇丛柳影,河鸟匆匆;村巷崖头,鸡犬相闻,老颜如童;见炊烟袅袅在飘,有牛伴夕阳而归,羊似白云散飘。村人亦作亦息亦饮,或歌或诗或画,游者大叹,皆惊为妙! 村头有一石桥,村妇立桥与人闲谈,问之乃惊,知是大名鼎鼎的村支书郭变花,虽也饱经风霜,仍是威风凛凛,也有翩翩风度;她问客从何来,我们一一回答,聊之久,情愈浓,知我乃隔山邻村,也是乡邻故人,便带我们上下攀登,遍游全村,面河指山谈发展,走街串巷说保护。此间人语云:“山外商家屡谈开发,我们支书不为所惑,皆笑拒谢绝,恐商业气息浓了,乱了这寂静的小村。”有商家有领导也有村人为此多叹惋,但郭变花不为所动,笑曰:“我卖清风明月,也会赚大钱!”我们在村里徜徉许久乃去,她告诉我:“明年有个诗歌节,欢迎再来石大沟!”先是观景一天,连连称妙,闻此邀约又在不断地喊奇了! 出村,又穿愚公洞,顺翟阳公路北返,沿途群山夕照,满目霞光,及洹水南,殷墟上,告知文友石大沟的诗歌节,众人皆惊而不语,气息清晰若缕。诗人若虹笑曰:“明年组团参加去!”众皆诺诺,不敢高语,满面敬仰之情,一如云山风景。 作者简介:王兴舟,笔名东坡石,诗人、作家,中国作家协会会员、中国散文学会会员、河南省作家协会会员、河南省散文诗学会理事。已出版有诗集《月舟集》,散文集《贮云集》《那时花开》《太行风土小记》《梦里 有几朵花儿在开》等专著。2021-06-08
-
王兴舟散文集《梦里 有几朵花儿在开》|山魅记乐山乐水,啸游山林,是忙累上班族最想要的心灵慰藉。夏至后的一个双休日,为避城市的喧嚣,我们来到太行山下的红旗渠畔,怎奈沿渠新修了观光大道,饭肆棋布,人比闹市还多,好再寻清幽,与朝龙、海周二友舍大道改从李园春天处朝山里走去。雨刚歇了不久,青山座座,绿水迢迢,雾染天际,一片朦胧,道穷村现,密林遮天,石居民舍聚拢山下,仰观村名——观林沟。 观林沟是林州市城郊乡庙荒村的一个自然村,村里废院断垣多为陈迹,居村人家也就二三十户,村里有高堂佛殿,山顶存老祖古庙,周围和山里颓圮的庙观也不少,村名或与此有关?我逢人便问,但人人所言皆不相同,就连村名的“观”字,说法也不一。一言“关”,说是与关羽父子有关;一言“官”。还有更为具体的传说,一位老人对我说:“村名如人名,随兴叫就行了。” 呃,这个村还真让我感到有几分怪异。村头坐着四五位老人,见我有点迷惑的样子,笑着说山里的怪事还多着呢! 雄浑千里、危岩巉巉的太行山在这里内敛藏锋,隐身在满山的密林里,不再张扬其屹崒之貌了。上山的路蜿蜒在崖边,雾锁太行,满目云雾,五步之内已难辨清一切,虚无缥缈之中唯有声音能够首尾相接,所以大家边走边喊,边唱边笑,以此确定彼此的方位。山岚里除了羊群啼叫,鸟啭虫鸣,还有一些轰轰的闷音,钝抑滞涩但有韵律,恰似大山的呼吸,也如山风的盘旋,让人感到深山静到极处的那种恐慌。在这种天气里,观山赏景实在是件奢侈的事情。这里的村民把这段高耸的太行山分为四崭,从山崖下的空旷处算起,绝壁之上几层缠绕的狭长的长有茂密植被的地带就是崭,每崭就是太行山崖壁立千仞的地理落差,一崭有一崭颜色各异的山岩,也有风貌迥异的风物风情,从下往上依次是一崭二崭三崭,最高处是墁崭。由于时间不多,我们的目标就是到达一崭,听说那里绝壁危岩,奇石众多,瀑布飞泻,是一处不错的景致。但行至半道,雾气氤氲里突然鼓乐齐鸣,有曲调熟悉的豫剧唱段响起,大家正在惊异,眼前忽现三位身披雨衣的牧羊人,拎着收音机从山上下来,年龄均在六十岁以上,沧桑的容颜,知其经风历雨的辛劳。没想到在这样的天气,这样的山林间会遇到我们,他们也有点诧异,年龄大些的老汉叫刘祥福,他说:“俺以为遇见鬼呢,所以把收音机的音量开到了最大。”我说:“大白天山里哪来恁多的鬼呀!”大家哈哈大笑,由于乏累,我们和牧羊人坐在崖下小憩,他们从刚才涉鬼的话题聊起,说了很多有趣的山里鬼魅的故事。 李合山是三位牧羊人中年纪较轻者,说起鬼来显得有点理论性:“鬼有很多种,现在人知道的有近四十种,食血、食唾、食粪、食肉、食精的都有,住水边、树上、路口、山罅庙口、门后灶台,哪儿都是。鬼与人一样,有善恶雅俗高低男女美丑贵贱尊卑之别。因成鬼的原因 有别,故种类也不一样,有多财少财无财之鬼,有冤死顺终夭折之鬼。二十世纪初,在山道深处有个山岩状如狗之肋排的地方,当地人名之狗髁廊,此处就曾有一饿死鬼专食人肉充饥。”他领我们去看当时的鬼之灶台遗迹,因野草丛生,已湮灭不可见。他说,当年村里一小儿因受鬼喜爱,曾食过鬼馈赠的炒人肉,只是此人已死多年。下山时,他们领我们走访其后人,人家也认有其一说。 作者与刘祥福老汉在交谈 刘祥福老人一生历鬼的事情不少,很多都是诡异和奇巧相随,恐怖与喜乐同伴。他说,一天下午在山上的阴隅里,看到两块巨石轻盈而起,从老远的地方跳跃而来,眼睁睁看着它们在一起争打碰撞,声如裂谷地崩,周围的小石板也在旁边噼里啪啦乱拍。两石头像繁殖季节的公羊,争斗凶悍而激烈,直到把对方赶至崖下方才罢休。就在他当晚下山时,还在山隅道旁看到一袭素衣洁白如雪的女子在那里哭泣,正欲去劝,谁知其一转过身便现出狰狞面目,掌若簸箕,红红的舌头在腰间缠了好几圈,非常恐怖。他为防夜鬼尾随至家,便冷静地佯装新鬼求教,一副谦虚的诚恳模样:“初来乍到,不谙鬼道,您说我们鬼最怕人间什么?”鬼说:“最怕人间的唾沫,万一有人对我们吐之,就一点办法没有。”他听之窃喜,当与鬼行至村边时,乘其不备,朝鬼的身上重重地吐了一口唾沫,鬼便瞬间即无,连缕烟都没有看到。他这才敢拖着疲惫的身体回家,袒胸露脐睡得酣畅香甜,宛若竹林遗风的不羁和放达。听了他讲的亲历鬼事,我似曾耳闻,有点熟悉,但最给我震撼的是人类唾沫的威力。三位牧羊人说鬼的故事很多,恐怖有趣,很吸引人,我们相约明日再叙。 次日,天刚微明,六位朋友沿着一条崎岖山道攀行,拨树捋草,行进不易,裤鞋都被露水湿透,愈行道愈不可寻,只好斜逸再探,少顷复又不见路迹。徘徊山林多时,正愁急,忽见有条已被堰塞多年的小渠,众人循渠跃行,也不得路。这时,远处高山上有一老妪正看着我们, 她也是牧羊人,顺着她指引的方向,我们才走到山里人常走的山道上。她叫方明花,爱说爱笑爱唱,言谈风趣,慈祥乐观,听说我们不是为了寻景,而是专为听鬼之故事而来,便自告奋勇,陪我们去一崭二崭见昨日那三位牧羊人。一路上,她的话匣如山溪奔流,一刻也没停下来。她说,有懒鬼,也有勤奋的鬼夜间为人耕种收割、舂米的趣事。她幽默的叙述,不时还带出几句本地独有的歇后语,隽永有趣,惹得大家阵阵大笑。 刘祥福老汉牧羊的地方,在一片云崖之上,上去要攀一段贴壁崖路,飞瀑溅玉、陡峭险要,还得通过刘祥福老汉修筑的简易山门,这就是他们所谓的一崭。方老太登高一喊,祥福老汉便从另一山头踏云而来,边走边喊,很是兴奋。他没想到我们会践约而至,还带了那么多人。 到达一崭已过午时,祥福老汉说正午时分说鬼论神就是荒废光阴,不如坐在一起吃一锅山菜拌面。我说人多粥少,食不能饱。他说山上野芹菜、小山葱到处都是,山泉长流,面条虽少,可做汤喝。这时,山云飘来,在山里游来游去,有从脚底掠过,也可手触云端,给险要的山崖罩上一层神秘的轻纱。祥福老汉向二崭和三崭的李合山、曹三喊过去,他们便站在崖头给我们打招呼,话未说完,云已把他们遮去,整个山崭或行云流水,或云蒸霞蔚,或雾气氤氲,或混沌一片,或烟云秀色,那份缥缈,那份无常,恰是自然地流露,很有诗意。这次祥福老汉没有说鬼,而是说了很多与自身有关的事情,令随之而来的几位朋友很失望。祥福老汉说:“鬼道即人道,说鬼亦是说人。”这或许就是大山深处的鬼事奥妙吧! 知堂先生在《五十自寿诗》中有一联云:“街头终日听谈鬼,窗下通年学画蛇。”知堂先生谈鬼、论鬼、议鬼的文章颇多,字字珠玑,已不可再得。唐宋明清笔记小说里涉鬼类作品多若繁星,亦存不少名篇。相传苏轼晚年以说鬼为乐,有“坡翁喜谈鬼”一说。古人说鬼,以鬼 自晦,实属无奈之举,多借此一抒不平之气,盖是处世的一种智慧。古人曰:“凡有人处皆有鬼。”诚信斯言,亦有同感。周作人先生说:“我不信鬼,而喜欢知道鬼的事情。”我不怀疑自己的真诚和坚信,也不掩饰对鬼事鬼趣的喜爱之情,因为鬼是人类最浪漫的思想和情怀,有讽喻,有寄托,有理想,有爱憎,也有娱乐,是对生命和人生许多无解问题的化解,是对人生无法复原现实的一种超越,像一株株野草,把荒凉的山冈繁茂,让回荡的山风把人之生死永远抛在现实世界之外,这确是一种奇妙的想象和感受!晚霞染山,我们从山上返回,村头的那几位老人老远就朝我们笑。一位老者站在路边拱手作礼,古意盎然,笑问:“今天山上可有鬼事乎?”我摊开双手,一副空空如也的样子。他说:“世上有鬼无鬼谁说无用,因为鬼是一种灵,也是一种气,还可能就是一场风。”这时,一位年老的妇人过来拽他:“死鬼,别尽拿那些鬼事惑昧外乡人了!” 作者简介:王兴舟,笔名东坡石,诗人、作家,中国作家协会会员、中国散文学会会员、河南省作家协会会员、河南省散文诗学会理事。已出版有诗集《月舟集》,散文集《贮云集》《那时花开》《太行风土小记》《梦里 有几朵花儿在开》等专著。2021-06-06
-
97岁老人曹玉兰点评《心田留与子孙耕》秦皇岛市84岁的老大姐李兰田在一个偶然机会,听说了《心田留与子孙耕》这部书,于是通过朋友先买了两本,继而又买了十本,不久又买了五本,不到两个月时间,先后购《心田留与子孙耕》十七本,全家、亲友掀起一股读书热。其中李兰田大姐已97岁的老姨曹玉兰,更是爱不释手,把《心田留与子孙耕》反复读了又读。不仅写了一篇读后感让家人转给《心田留与子孙耕》的作者房国东,还亲笔书写了一幅书法“培根铸魂 启智润心”赠给作者。对这样一位高龄老人,酷爱读书,让作者感动,更让万千读者感动。《心田留与子孙耕》的作者特把老人的读后感放在这里,以致敬意! 曹玉兰:《心田留与子孙耕》读后感 房老师这本书,开卷就吸引了我。全篇讲述了如何做人的知识和哲理,语言通俗,情理深邃,字字句句送到读者的心坎上。真堪称一本求之不得的智慧宝库,我越读越爱读,爱不释手。 遗憾的是,见到书太晚了,时间错过了,假如时间能倒退八十年,肯定我的婚姻、生活、事业决不能是今天这个样子。 愿此书永远成为家长和孩子们的指路明灯。更希望它能大量出版发行,广传正能量,提高国民素质,则利国利家更利人。 九十七周岁老妪 曹玉兰 2021年1月26日 这正是—— 九十七岁长寿仙, 每日读书少偷闲。 偏爱这部新家训, 无愧人生好指南。 又曰—— 读者九十七岁妪, 作者七十三龄翁, 以书结成忘年友, 共话家书累世功。2021-06-06
-
王兴舟散文集《梦里 有几朵花儿在开》|林泉山庄宴游记吾乡在山里。宦游在外近卌载,离山不可谓不久,然每有闲暇便想作深山游。林虑山之黄华神苑,山高、林茂、溪长、神灵……正是属意山水也。于是每与老友施施而行,漫漫而游,上高山,入深林,穷回溪,幽泉怪石,无远不到。黄华山下,有山庄曰“林泉”,凭山水之利,得云雾之趣,有林深之幽,而具山乡独特风貌,故成游人向往之地。 唐兴顺兄古意盎然,以太行山为自家园子,常邀文友二三闲游,游则聚林泉山庄,卧石闲谈,倾壶而醉,醉则吟风而歌,卧则披风而梦,山也友也,酒也梦也,忽而同境,忽而梦同,演绎几番山水旧事。 今年八月廿四日,《奔流》副主编熊元善先生作太行游,亦宿林泉山庄,兴顺兄邀约同欢。午至山庄,与翠芳、国声、林峰诸友望西山、指流云、缘山溪、说竹林,穷山之高而攀,尽溪之长而返,群友再聚,推杯换盏,妙语连连,以诗劝酒,让酒飞诗,情趣盎然,令人无酒亦醉,皆得一山风流。此时,兴顺兄笑曰:“若有风流,非一地所属,风是太行之风,流是《奔流》之流!”众皆称妙,于是呈物我两忘状,悠悠乎与溪共欢,洋洋然与风同得,引觞满酌,醉在林间,不知日之将晚,苍然满天,犹不欲归,心凝形释,放浪山水。此处何地?乃是林泉妙境。欣而志之,时在秋初。 作者简介:王兴舟,笔名东坡石,诗人、作家,中国作家协会会员、中国散文学会会员、河南省作家协会会员、河南省散文诗学会理事。已出版有诗集《月舟集》,散文集《贮云集》《那时花开》《太行风土小记》《梦里 有几朵花儿在开》等专著。2021-06-03
-
于春生|梦幻清江 醉美人间金秋十月,丹桂飘香。全国第二届郦道元山水文学大赛颁奖典礼在渝举行。获奖代表、湖北省作协会员王同尧,向我讲述了清江画廊自然风光的美妙。颁奖典礼结束,携夫人沿长江而下,由秭归港上岸。奔宜昌,赴长阳,次日踏上了游览清江画廊的旅程。 清江是长江的一颗璀璨明珠。它发源于鄂西利川市龙洞沟,流经恩施、长阳、巴东等地,于宜都注入长江。《水经注》记载,“……水色清照十丈,分沙砾。蜀人见其澄清,因名清江。” 清江画廊东起清江隔河岩大坝倒影峡,西至清江水布垭大坝盐池温泉,东西长约百余公里,是清江中最为精彩秀美的一段。素有“八百里清江美如画,三百里画廊在长阳”之说。 跨过原始古朴的“巴人故里”木制牌坊,穿过风雨长廊、土家风情街,我即被清江画廊那美轮美奂的自然风光和浓郁的巴土风情所吸引。 登上观光游船,众游客禁不住啧啧赞叹:“啊!这里的景色太美了,真若仙境一般。” 随着汽笛鸣响,游船缓缓驶离码头,清江画廊像是一幅立体、精美的水墨画卷,将迤逦不绝的自然风光徐徐展现在人们的眼前。 看啊!那满江的清水,澄碧清澈,缓缓流淌。两岸的群山,千姿百态,绿郁葱笼。千树万梢浮掠于水面,鱼游枝头鸟宿水的美妙画面随处可见。 游船驶离码头不远,长相俊美的土家幺妹导游告诉大家:“游船即将进入倒影峡。” 我快步登上三楼观景平台,清风拂面,凭栏远眺,蜿蜒的江水,犹如一条修长、飘逸的碧玉罗带,流淌在翠峰幽谷间。奇山异峰倒映于如镜的江面,水天一色,景象万千。文峰山倒映水面,呈现“看山水底山更佳,一堆苍烟收不起”的绮丽景象。孔雀开屏、骆驼饮水,仙女下凡等倒影,景观奇妙,目不暇接。 欣赏着这梦幻般的自然风光,我禁不住吟咏起唐代诗人王湾《次北固山下》的优美诗句: 客路青山外,行舟绿水前。 潮平两岸阔,风正一帆悬…… 就在我沉醉于诗情画意之时,忽闻游客惊呼:“快看!那就是巫灵大佛。” 随指遥望,江侧翠峰间,一尊雄伟高大的石佛映入眼帘。细看,这石佛乃是一座天然山峰,口眼鼻唇,形象逼真,慈眉善目,神态自若。仰望这世界第一大天然石佛,心中不由地暗暗惊叹:山是一尊佛,佛乃一座山。鬼斧神工,天合之作。亿万年来,这天然石佛,默默屹立于清江水畔,静观世事变迁,守护巴土儿女,幻化为驰名中外的自然景观。 游船随江而下,将人们又带入一奇幻世界。从游船远望,只见江畔山峰峭壁处,呈现一硕大的椭圆形山洞。峭壁下方,碧水涟涟,船帆点点。据导游介绍,此洞名曰“仙人洞”。洞里是著名景点——仙人寨。寨内四季如春,气候温和,奇花异草,香味扑鼻,是动、植物的天然王国。生长着仙香草、田三七、鸽子树等200余种珍稀植物。还繁衍生息着野生猕猴等国家保护动物。寨内千年灵峰寺,寺院幽静,香烟缭绕。信士如云,香火旺盛,佑护乐土平安吉祥。 怎奈我们乘坐的游船,只是由此经过,无缘进寨以探其妙,殊为憾事。 游船前行中,忽见水面渐窄,两座峭壁耸然而立,犹如两扇硕大的石门隔江对峙。观此景致,唐代诗人李白所写《望天门山》的意境在脑海中顿现。仿佛看到年轻诗人李白,乘坐一叶扁舟,自蜀出发,顺江而下,仰望石门山,诗兴大发,写下这千古佳句: 天门中断楚江开, 碧水东流至此回。 两岸青山相对出, 孤帆一片日边来。 有道是八百里清江美如画,三百里画廊在长阳。我们乘坐的游船,航行不足百里,可就是这不足百里的秀丽风光,已经醉美了我的心田。 国内外著名的山水景点我游览过不少,可没有哪一处景点,像清江画廊这样,让我心醉、倾倒。我见过隐隐如雷、万斛泼天的壶口黄河水和身入异邦、穿越五国,直奔南海的澜沧江水;我见过阴风怒号、浊浪排空的洞庭湖水和平地堆雪、水涌若轮的趵突泉水,唯独未曾见过这圣似王母瑶池,洁如慈航净瓶的清江水,汇入一往无前、携百川而归东海的长江,该是怎样的壮观。 水至清,是清江之美的突出靓点,也是有别于其它江河的灵魂所在。国人自古崇尚“清”字。清人,清气,清雅,清丽,清波,清荷……等等不一。一个“清”字,代表着文人雅士的至高情怀,蕴含着世间万物的神奇美妙。清江之水,平缓流淌。如玉似翠,飘逸婀娜。“水心如镜面,千里无纤毫。”“楚水清若空,遥将碧海通。” 山至青,是清江之美的突出特色。清江两岸,有山皆秀,无峰不幽。苍翠欲滴,一碧无垠。恰似天公打破绿瓶,掀翻靛缸,尽倾于此;又似张大千先生挥如椽之笔,泼彩而成一帧丈二匹大青绿山水悬挂于此。气韵生动,元气淋漓。“千岩泉洒落,万壑树萦回。”“水清出石鱼可数,林深无人鸟相呼”的迷人景象随处可见。 碧水青山,像一对久慕的恋人,似一双恩爱的夫妻。水依着山,山偎着水,山水相依,永不分离。 雾袅绕,是清江之美的又一突出特色。清江之云雾,朴素迷离,变幻莫测。扯天幔地,如纱似纨。或聚或散,或浓或淡。似静还动,若有还无。在了无痕迹中完成了清江山水的渐变过渡与衔接,将无尽的韵致毫无吝啬地赋予了清江,为绿水青山披上了一层虚幻缥缈的霓裳羽衣。偶有白鹭从空中飞掠,更为这梦幻的自然风光,平添了几分恬淡与静谧。 清江画廊,让心灵歇息的地方。它宛若一首无言的诗,一曲优美的歌,一幅疏密有致,浓淡相宜的山水画卷,将人们带入如梦如幻的仙境。 清江画廊秀美的风光令我心醉。武落钟离山悠久的历史、灿烂的文化和浓郁的巴土风情,更让我为之感动与震撼。 武落钟离山又名“佷山”,由武落山和钟离山相连而成。四面环水,碧波荡漾。 游船抵达武落钟离山,我满怀崇敬之情,穿越古街,攀爬石阶,首先来到廪君殿。该殿面向清江,依坡而建,气势宏大,建筑精良。殿前两侧,有钟、鼓二楼,雕梁画栋,檐角高翘,巴土风格浓郁独特。 据《后汉书·南蛮西南夷列传》记载:“巴郡南郡蛮,本有五姓:樊氏、巴氏、瞫氏、相氏、郑氏,皆出于武落钟离山。其山有赤、黑二穴,巴氏之子生于赤穴,四姓之子皆生于黑穴。未有君长,俱事鬼神,乃共掷剑于石穴,若能中者,奉以为君。巴氏子务相独中之,众皆叹。又令各乘土船,若能浮者,当以为君。余姓悉沉,唯务相独浮。因共立之,是为廪君。” 廪君肩负重任,率众从武落钟离山出发,率众西进,开疆拓土,建立古代巴国。“向王天子一支角,吹出一条清江河”。廪君开发治理清江,有大禹之功德。殿内祀奉着廪君塑像,供人们顶礼膜拜。 凝视廪君塑像,倾听动人传说,心中颇为感叹:清江画廊不仅风光迤逦,而且,历史悠久,文化璀璨。4000多年前,还是新石器时代龙山文化时期,巴人已经在这里繁衍,生息,发展,壮大。 武落钟离山是巴土民族的摇篮。这里风光迤逦,人文绵绵。向王庙、德济亭、白虎亭、石神台、赤黑二穴等古迹景点,佐证和诉说着历史的悠久,文化的璀璨。武落钟离山以博大的胸怀,养育、繁衍着土家族儿女,在中国少数民族史上,谱写了光辉灿烂的篇章。 佷山巴人地,清江歌舞乡。在圣山之上,我和夫人喜登土家人的吊脚楼,亲口品尝土家清江鱼、腊肉、炕洋芋等特色美食。 夫人还应土家幺妹盛情邀请,头带精美炫目的纯银首饰,身穿绚丽多彩的土家族服装,学唱起土家人高亢嘹亮的山歌。在这下里巴人的故乡,当上了一回土家“栀子花的姐”。 清江画廊旅程愉快地结束了。夫人余兴未尽地对我说: “清江画廊太美了!明年咱们还要来。” 我兴致盎然地附和着说: “明年不光咱俩来,我们还要带着儿子、孙子一起来。让他们也欣赏荆楚大地的灵山秀水,领略悠久璀璨的人文风光。” 我恋恋不舍,伫立江边,恭敬虔诚地掬起一捧甘洌清凉的清江水,沐手净面,顿觉神清气爽,耳聪目明,两腋生风,俗念全无。飘飘有位列仙班之感。望着这清莹澄澈的清江,无险滩急湍,无九曲八弯,平静从容地向东流去,略有彻悟闻道之感,且有结庐常居之念。以致流连忘返,乐不思蜀。几卷美文,一张素琴,有此山水朝夕相伴,夫复何求! 作者简介:于春生,毕业于山东大学。退休前任山东省口岸办主任。现为中国现代文化网作家委员会副会长。被评为“全国实力派优秀作家”。上世纪七十年代初从军。《母亲的寿衣》荣获“和平崛起改革开放四十周年全国文学创作大赛散文奖特等奖”;《醉美塞班岛》荣获“全国郦道元山水文学大赛一等奖”;《中秋念月儿》荣获“第二届全国中华散文网最美美文奖”;《师爱如母》荣获“全国万商联杯让爱飞翔公益征文大赛二等奖”;《美哉——七仙岭》荣获“桂林杯中国最美游记第二届文学艺术大赛最美文奖”。2021-06-02
-
王兴舟散文集《梦里 有几朵花儿在开》|佛堂山村与人一样,有奢华,也有简朴;有热闹,也有寂寞。在山西平顺县境内的太行山上,有条新修不久的公路,蜿蜒在山巅,名曰太行天路。沿着这条山路,过了西井山,到了一个叫庄果上的小村,忽见一条新路绕在崖边,继续前行,路的尽头就是佛堂村。早就听朝方兄说过有浓浓禅意的佛堂的种种绝妙,所以长期以来一直对它心向往之,得巧今天偶遇,也算与它有缘了。 佛堂村被挤在一个很深的山坳里,四周峰峦层层围裹,云涛翻滚,这使我想起吴均《与宋元思书》中的那句名言:“夹岸高山,皆生寒树,负势竞上,互相轩邈,争高直指,千百成峰。”我以为简直就是为佛堂村而写的。这里天地共色,恬淡自然,山云聚散,恍若仙间。从山下到佛堂村要走一百多里路,路险山峻,危岩深涧,奇花异草,风光独特,极尽雄伟和绮丽,蕴涵着美妙与禅意,是一个充满诗情画意的地方,又是一个被世人遗忘的角落,或许正是这种遗忘,让这里拥有了这份难得的静谧和悠然! 林中漫步在博客上说:“佛堂,一如它的名字,周围的一切都富有禅意。”佛堂村不大,十多户人家,在深山怀抱里宛若飘云,静若处子。村里每个院落大小一致,四四方方,十分整齐,石造屋舍很小也很矮,古老又简朴,村庄布局簇拥向心,周围环绕着弯弯的梯田,层层叠叠,很是柔美。在山巅俯瞰佛堂村,酷似福建南靖土楼的轮廓。村里废弃的房舍不少,有的已经颓圮,有的仍在斑驳,没人住的院门都已经朽烂了,门上挂的多为明清时代的铁制老锁,大小不一,门链上大都系着长长的红布条在风中飘舞,很有山乡老村的风貌。石头墙沿着村边蜿蜒而去,或高或低,或弯或曲,高则丈余,矮可跨步,那一抹灰色的意象,看上去很有几分古雅古典的味道,它产生的强烈冲击力,有着特殊的美学效果。村路紧贴墙边,有的就在崖上,用不规则的石头随意铺就,看上去那些清晰的几何图形和自然画图,宛如天然神工,非常美妙。村里人不多,庙不少,在村头、田边和高高的山冈上,都可以看到能够慰藉和寄托村民心灵和灵魂的小庙,但都不大,全是孤零零地耸立在那儿,更为袖珍的就是雕在石岩上的小龛。建在山顶的那座庙算是最大的,但也仅有一间小屋那么大,有前檐立柱,百层石阶,庙后几株柏树,并丛生着一片荆棘,一看便知此神的威严和神圣。村庄整个都被掩映在丛林当中,村里长满各种各样的树,开着多颜多色的花,在春天里争奇斗艳,花色交织,有的斜逸横出屋顶,有的依偎在石窗前,有的开在井口轱辘旁,有的则在石缝里寻生机。正是这迎风摇曳的花雾和终年不散的云,造就了佛堂村独特的山中画境,云里诗意,一时一景,绝不雷同。这个规整秀美的小村子,就这样自我封闭成一个独立完整的审美单元。 这里的村民皆是明清时代避乱的灾民,有的祖籍还是我的邻村,现在外迁城市的人多了,村里剩下的大都是老人,走半个村子很难找到一个人。他们世代依靠这自然遗存下来的贴在沟崖上的土地,精细劳作,辛勤耕耘,竟然也衣食无忧,生活过得悠闲自在。在这清静的环境里,随日升日落作息,饥来即食,困来便眠,自然而然,一切都放下了,心里没有一丝挂碍,完全天然适性,这平平常常恬恬淡淡的大质大朴,才是惬意的人生啊!我独自在村里闲走,走过一条条石巷,看过一座座废弃的院落,时光仿佛回到百年前,展现在眼前的是一幅幅陈年老画。看到夕阳西坠,燕子返巢,牧童晚归,大山投射过来狭长的阴影,昏暗的山村里,稀稀疏疏的几盏小灯,努力点缀着孤静的山村,让我感受石屋石墙石街石庙带来的古意浸染,心里散溢出种种的感慨。这与心灵契合的环境,让我超然物外,境入菩提,颇有几分陶醉和得意!在世尘扰攘,物欲汹汹的时代,一些寂静的记忆在人们的缅怀中渐行渐远,有的固化成符号,有的已消失殆尽。 这里的自然景观之所以能够闯进我们的视野,激起对这份孤兰幽馨的兴趣,一是得益于天远地偏,二是因为村民皈依宗教的情怀。因此,我杞忧的是在人们热衷旅游的今天,不知若干年后,它是否会悄无声息地消逝在茫茫的人流大潮中,变成一处景点和名胜,难寻其踪呢?夜宿佛堂村,享受的是静到极处的雅趣,天上的星星像灯,林中的鸟鸣如歌,地上的虫吟似雨,甚至还可以听石墙另侧飘来的鼾声。可能是因为外来人的到来,扰乱了山村的宁静,狗一直在不知疲倦地吠着,夜里主人几次起来呵斥它,生怕扰了客人的梦。此时,我真的感觉到自身的微小和空间的巨大,空间大到根本就找不到自己的存在,但浩然的气韵与绵长的心思竟然都无处存放。房主是个七十多岁的老太太,精神矍铄,慈颜善目,道风仙骨,非常健谈,她在早晨游山归来,端一壶当地的黄花茶,坐在街头的石凳上边喝边与我们聊,故事不少,有的很惊险,有的很凄美,有的很静虚,有的很有趣。夏初这里多雨,今年还飘了一场不小的雪,片片没有落到别处,佛堂尽得其雅,春景赛冬,苍茫一片,因此在这里游山听雨看雪赏花观景很有诗意,确是一件浪漫的事。但一切都像是坐禅,意念不杂乱,心里有灵犀,这里的一切让人悟到虚无与清净,顿感人间渐远,尘事隐去,野花嫣然,树影缭乱,人生的洒脱意趣便会随心灵漫游开来,看似无比宁静的村庄,却蕴藏着那么多山音袅袅的故事。 在佛堂村,虽没有木鱼磬声,没有碧瓦飞甍,没有佛影梵音,但却感到禅意浓浓。我喜欢在村头的石头上闲坐,无须饮上一杯清茶,仅在晨光和暮色的交替变化里静听松涛、鸟鸣、风声、犬吠和流水声,便感到僧味佛味禅味飘扬起来,忽有揽雾入怀、剪云为衣、拾月入酒的超然。是云非云,是山非山,一念顿悟,众生皆佛,人与自然相融在一起,呈现静水深流,静到极处的境界。村里几处的小庙上偶尔会升起几缕香烟,还有祷告祈福的呢喃声,这与天上的云、飞着的鸟、荡着的风、闲散的人……相互映衬着应和着,透出寻常事物的灵光。这里的人们世世代代在这样的环境里贴近自然,贴近生活,让孤月、枯木、寒泉、凉风的伤感意象,都物化为良辰美景,用一颗平常的心去过自己从容的生活,把太行山深处这个古村的千年寂寞,弥漫成淡淡的诗情和浓浓的画意,真如佛家所言:“法如行云。”是啊,无论是云在天,还是水在瓶,无论是得意,还是磨难,来佛堂村走上一走,按佛家为道日损的要求,天天甩掉一些自己身上已经或正在成为不合时宜的东西,心态安详自如,我们就会禅意染心,可助我们超凡脱俗,妙悟人生。 佛堂是寂寞的,佛堂是禅意的,佛堂独存的这份地球上快要消失的宁静,真值得我们好好珍藏! 作者简介:王兴舟,笔名东坡石,诗人、作家,中国作家协会会员、中国散文学会会员、河南省作家协会会员、河南省散文诗学会理事。已出版有诗集《月舟集》,散文集《贮云集》《那时花开》《太行风土小记》《梦里 有几朵花儿在开》等专著。2021-06-02